Yolumuzu kesti, hiç beklemezdim

مادرم نشست فکرشم نمیکردم

گوشواره شکست فکرشم نمیکردم

یکی نبود بگه نامرد بس کن یه زنه

فکرشم نمیکردم اینجور بزنه

دستاشو که بلند کرد قدم نرسید آخر

جوری به صورتش زد تار شد چشمای مادر

آه مادر رو نه نمیره از یادم

من دوشنبه رو نه نمیره از یادم

دیوار و سر رو نه نمیره از یادم

سند غربت بابا امضا شده بود

نه نمیره از یادم اون روی کبود

لبخند رو لبای بابامو گرفتند

بی دین های مدینه دنیا مون رو گرفتند

روزگار من با غم دلم سر شد

حال مادرم هر دقیقه بدتر شد

درد پدرم دیگه چند برابر شد

نمیدونم چرا دست هاش بالا نیومد

هی نفس نفس میزد حرفی نمیزد

زخم هاش یکی دو تا نیست درد کمر و پهلوش

زینب میگه زیاده خیلی ورم بازوش